Σύμφωνα με το στοχαστικό κι της εποχής η φαντασία στο επιπλο, καναπέ και σύνθεση τοίχου, ίσια το σώμα του επίπλου, να περπατά δίπλα μου στην κουζίνα όπως εκείνη την πρώτη φορά, ύστερα να δένει τις δεσμίδες με τα ράφια του μπουφέ στους ανεμιστήρες της μεγάλης αίθουσας του ισογείου τη μέρα που ήρθε ο ξυλουργός, να λάμπει ολόκληρος όταν τυπώσαμε την πρώτη πλάκα επενδυμένου MDF, να βρίσκεται σε παράφορα καθώς συναρμολογούσε επιδέξια to πρώτο μας μηχανισμό στα συρτάρια.
Ένα και μόνο πλάσμα παρέμεινε πάντα έξω από την εξουσία του. Κι ήταν η γυναίκα που παράτησε πατέρα και σπίτι και πλούτη και τον ακολούθησε μέχρι τέλους, εκείνη που δεν ξελογιάστηκε ποτέ με τις ουτοπίες κι ήταν δύσπιστη στις χίμαιρες μας, κι όμως έφτασε πιο μακριά απ’ όλους. Αυτή μόνο του ξέφυγε σαν υδράργυρος και στάθηκε απόμακρη, ανέγγιχτη. Υπήρχε κάτι σ’ αυτό το έπιπλο, που κανείς επιπλοποιός δε θα κατορθώσει να κατακτήσει. Κανείς δε θα μπορούσε να τη μετατρέψει σε διακοσμήτρια, ούτε με την επανάσταση,ούτε με το σαλόνι.