Ενα μαξιλάρι για τον καναπέ του άλλου!

Πρώτη φορά, φαίνεται, την παρατάει άνδρας, ο γιος της κι όχι μόνο αυτό, αλλά τις άφησε και όλα του τα έπιπλα, ναι όλα και ήταν καινούργια σε σχέδια από μεγάλα καταστήματα του εξωτερικού : https://www.moebel.de  . Ήταν προσκολλημένη πάνω του, τώρα της τον πή­ρε μια άλλη γυναίκα, με τα δικά της έπιπλα, τον δικό της καναπέ, νιώθει ότι έκλεισε ένας κύκλος της ζωής της, έχει φοβίες. Γεννήθηκε με την ομπρέλα στο χέ­ρι, έζησε μιαν άνετη οικογενειακή ζωή, στοιχηματίζω πως δεν έχει πάει ποτέ μ άλλον άνδρα… σε άλλον καναπέ.
Εκείνη σηκωνόταν από το κρεβάτι της, ίσιωνε αμήχανα πότε τα μαλλιά της, πότε τη φούστα της, δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να δώσει συνέχεια στη συζήτηση και τότε λύγισε ένα βλέμμα. Να μεταδίδει, αυτό που είναι, αμετάδοτο; Κάθε φο­ρά που θα τα λέω, θα φεύγει, θα χάνεται και κάτι, ένα από τα όμορφα διακοσμητικά τραπεζάκια Ό,τι ζήσαμε το ζήσαμε και πάει, χάθηκε. Βρεθήκαμε πάνε σε κρεβάτια με καθαρά σεντόνια.
Έτσι επαναλάμβανε, σαν να ‘θελε κι ο ίδιος να δε­θεί με τα λόγια του. Βουβοί παραδόθηκαν στις αναμνή­σεις τους, καθισμένοι γύρω από καινούριο τραπέζι, καθώς το αεροπλάνο επιτάχυνε στο διάδρο­μο κι άρχισε να παίρνει ύψος και να κατευθύνεται, αντί­θετα στον καιρό, πάνω απ’ την ακτογραμμή του Λονγκ Μπιτς κατά τον Ατλαντικό, ίσια προς τα κει που χι­μούσαν κάτασπρα γιγάντια κριάρια.