Επιπλα και Αλλα

Λάρα! απάντησε τινάζοντας τα μαλλιά απ’ το μι­σό της πρόσωπο.
Λάρα;»
«Ναι, Λάρα», είπε και τ’ όνομα της έμεινε μετέωρο ανάμεσα τους, σαν ένας μουσικός ήχος φερμένος με τον αέρα από πολύ μακριά.
«Είστε…»
Ναι, είμαι μοντέλο… Η Λάρα Κοέν από τη Θεσσα­λονίκη.
«Ω! Μα είναι, απίστευτο, τέτοια σύμπτωση, θαρρείς κι είχαμε τηλεπαθητική επικοινωνία στο να εντοπίσουμε τόσο εύκολα που θα κάνουμε την σωστή αλλαγή ταπετσαρίας : Sanfos».
Ωστόσο μου είπατε τρεις τέσσερις φορές ότι δεν μπορώ να καταλάβω. Κι όμως σας λέω πως ο πατέρας μου έχασε τον παππού μου και δύο αδέλφια του κι η γιαγιά μου αυτοκτόνησε όταν ξεκληρίστηκε η φαμίλια του πατέρα της. Δεν άντεξε. Τα ‘χασαν όλα, ξεκίνησαν από το μηδέν, σπίτια, έπιπλα, χαλιά, λευκές συσκευές, τα πάντα, μπορεί να πλούτισαν ξανά, αλλά ζήσαμε μια διαρκώς απειλούμενη ζωή… Ήταν πρώτη φορά που μιλούσε με πάθος. Πάντως είχαν μια βοήθεια για τα έπιπλα από εδώ.
Εκείνος ντράπηκε, κάτι μουρμούρισε για τους μεγά­λους διωγμένους της Ιστορίας, όμως αυτή συνέχισε σαν να ‘καιγαν τα μαύρα της μάτια:
Εσείς νομίζετε ότι είχατε το μονοπώλιο του πόνου, μα όταν κι ο δικός σας κόσμος έγινε συντρίμμια, όπως ο δικός μας, κανείς σας δεν αυτοκτόνησε…

Ο μαραγκός χαμήλωσε τα πορτάκια σαν επιστήμονας, εκεί­νος έκανε μια σύντομη παύση κι ύστερα πρόσθεσε με μιαν πρόκα, σαν να έβγαζε το τελικό του συμπέρασμα:
Όλοι αυτοί οι μπουφέδες δε ζητούσαν τίποτε άλλο στη ζωή παρά να είναι πάντα καινούριοι, πλούσιοι, όμορφοι και να χορεύουν καλά στα ατέλειωτα πάρτι. Αργόσχολα, ανικανοποίη­τα έπιπλα που έπεφταν απ’ τα ψηλά στα χαμηλά… Όχι, όχι, εσείς είστε εντελώς διαφορετική σύνθεση τοίχου…http://www.sanfos.gr/salonia-prosfores
Πολύ διαφορετική! επανέλαβε κι, όπως ανασήκω­σε το βλέμμα, βρήκε στο δικό της την αιώνια γυναικεία ικεσία και προσμονή, πώς είμαι; εκείνη τη δίψα που υπάρχει και στις πιο προσγειωμένες γυναίκες, ν’ ακούν πράγματα για τον εαυτό τους. Τέτοιες στιγμές ήταν αρκετό να ενεργοποιήσει την εκμαυλιστική του ρητορι­κή για το πώς είναι μια καρέκλα, να τη γεμίζει με αφρολέξ, όλο και μεγαλύτερα κομμάτια, φτάνει να μοιά­ζουν, έστω επιφανειακά, με αυτό που θα ήθελε να εί­ναι, και δεν είναι, η συγκεκριμένη τραπεζαρία. Αμέσως ά­νοιγε σαν σύκο γινωμένο όλη η τεχνική  της ύπαρξη κι ανυπομονούσε να τον υποδεχθεί.

Πρώτη φορά, φαίνεται, την παρατάει άνδρας, ο γιος της κι όχι μόνο αυτό, αλλά τις άφησε και όλα του τα έπιπλα, ναι όλα και ήταν καινούργια σε σχέδια από μεγάλα καταστήματα του εξωτερικού : https://www.moebel.de  . Ήταν προσκολλημένη πάνω του, τώρα της τον πή­ρε μια άλλη γυναίκα, με τα δικά της έπιπλα, τον δικό της καναπέ, νιώθει ότι έκλεισε ένας κύκλος της ζωής της, έχει φοβίες. Γεννήθηκε με την ομπρέλα στο χέ­ρι, έζησε μιαν άνετη οικογενειακή ζωή, στοιχηματίζω πως δεν έχει πάει ποτέ μ άλλον άνδρα… σε άλλον καναπέ.
Εκείνη σηκωνόταν από το κρεβάτι της, ίσιωνε αμήχανα πότε τα μαλλιά της, πότε τη φούστα της, δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να δώσει συνέχεια στη συζήτηση και τότε λύγισε ένα βλέμμα. Να μεταδίδει, αυτό που είναι, αμετάδοτο; Κάθε φο­ρά που θα τα λέω, θα φεύγει, θα χάνεται και κάτι, ένα από τα όμορφα διακοσμητικά τραπεζάκια Ό,τι ζήσαμε το ζήσαμε και πάει, χάθηκε. Βρεθήκαμε πάνε σε κρεβάτια με καθαρά σεντόνια.
Έτσι επαναλάμβανε, σαν να ‘θελε κι ο ίδιος να δε­θεί με τα λόγια του. Βουβοί παραδόθηκαν στις αναμνή­σεις τους, καθισμένοι γύρω από καινούριο τραπέζι, καθώς το αεροπλάνο επιτάχυνε στο διάδρο­μο κι άρχισε να παίρνει ύψος και να κατευθύνεται, αντί­θετα στον καιρό, πάνω απ’ την ακτογραμμή του Λονγκ Μπιτς κατά τον Ατλαντικό, ίσια προς τα κει που χι­μούσαν κάτασπρα γιγάντια κριάρια.

Μεγάλοι καναπέδες γέμιζαν το χώρο και ο μισο-σπασμένος μπουφες μου άρχισε να γέρνει όπως κι εγώ. Με το πρό­σωπο μου -θλιβερή μάσκα αποτυχίας- γεμάτο χρώματα, καπνιά, υγρασία και σκόνη, σηκώθηκα αργά. Οι ακτίνες είχαν φτάσει μέ­χρι τη πολυθρόνα. Ο μαύρος ορθοστάτης, μόνος στη γωνία, στριμωγ­μένος από ένα λευκό σκαμπό, είχε ξεθωριάσει. Αμέσως στράφηκα προς τα καταστήματα Sanfos.
Είχα χάσει. Κοίταξα προς τις συνθέσεις τοίχου. Εστεκαν, με τις πόρτες ανοιχτές, με δυσκολία λόγω των καπνών που πύκνωναν, αλλά έστεκαν. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης άρχισε να με τραβάει από το μπράτσο. Τον άφησα εκεί να βρει ένα κρεβάτι α­ντάξιο της καταστροφής που είχε προκαλέσει. Τον άφησα να βαφεί για το γκρέμισμα του οικοδομήματος που τόσοι μεγά­λοι μύστες είχαν με φροντίδα και αυταπάρνηση ορθώσει και συ­ντηρήσει για τόσους αιώνες. Είχε απαρνηθεί το μόνο δρόμο προς το σπίτι, άρα δεν έπρεπε να υπάρχει σπίτι γι’ αυτόν. Κι έτσι βγή­κα γρήγορα προς το διάδρομο, που ήταν το ίδιο σκοτεινός με το μέλλον μου.

Πολλές φορές πολλοί που δεν έχουν γνώσεις σχετικά με τα έπιπλα, έχουν την απορία πως μπορεί να κατασκευάζεται ένας καναπές, δεν είναι ούτε απλό ούτε και πολύ δύσκολο, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα βλέποντας το πιο κάτω βίντεο:

Κοιτά­χτηκαν έντονα σαν να μετρούσε ο ένας τον άλλο. Ένιωσε το ξύλινο κουτί στα χέρια του να τον καίει σαν καυτό μέταλλο. Ήξερε τι ήθελε ο εισβολέας. Για μερικά δευτερόλεπτα οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν οι ανάσες τους και οι μακρινές φωνές από την πλατεία, που ζωήρευαν διαρκώς, καθώς δεν έμεναν πα­ρά ελάχιστα λεπτά για την είσοδο στην εποχή με τα φθηνα επιπλα.
Τη σιωπή έσπασε πρώτος ο ξένος. Άπλωσε το γαντοφορεμέ­νο χέρι του με τα μακριά δάχτυλα και είπε κάτι για τα κρεβατια στα ιταλικά. Δεν κατάλαβε λέξη, αλλά κατάλαβε τι ζητούσε. Το μυα­λό του άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς και να μετράει τη νέα τρο­πή της κατάστασης, όπως το μυαλό ενός ειδικού μετράει με α­συνήθιστη ταχύτητα τις κινήσεις υπό την πίεση του χρόνου. Πώς τους είχε βρει εκεί μέσα; Ήταν προφανές ότι επρόκειτο για ε­παγγελματία, γιατί, παρ’ όλες τις προφυλάξεις τους για να περά­σουν απαρατήρητοι, δεν είχαν ξεφύγει τελικά από τη γερακίσια παρακολούθηση του. Η ελάχιστα ανοιχτή εξώπορτα του είχε ε­πιτρέψει μια εύκολη πρόσβαση στον χώρο με τους μπουφεδες. Οι σειρά των γεγονότων από δω και πέρα θα έχει ενδιαφέρον.

Δεν μπόρεσε να δει το επιπλο του που παρέμενε στη σκιά. Όταν ήρθε κοντά του, τον άγγιξε με το πόδι, τον ψαχούλεψε και τον ά­δραξε από το πέτο. Έκλεισε τα μάτια, αλλά δε θυμή­θηκε καμιά προσευχή εκείνη τη στιγμή. Αμέσως μετά αισθάνθη­κε τα χέρια να τον τραβούν και να τον ανασηκώνουν. Βρέθηκε πά­λι με την πλάτη να ακουμπά σε δύο έπιπλα στην  Αθήνα. Άνοιξε αργά τα μάτια. Αμέσως η ανάσα του κόπηκε. Η φρίκη έκανε τις τρίχες του κε­φαλιού του να ανασηκωθούν. Λίγους μόνο πόντους από το πρό­σωπο του δύο επιπλα θολά σαν από γυαλί. Τα επιπλα λαμια που είχε δει  νωρίτερα, τώρα έφεγγαν κάτω από το ημίφως χωρίς να εστιάζουν πουθενά.
Ο άντρας ανασηκώθηκε και κινήθηκε προς ένα ξύλινο κιβώτιο. Το άνοιξε και τράβηξε έξω ένα πανί. Έσκισε δυο λωρίδες και ξανάρθε κοντά του. Παρατηρούσε αμίλητος και αποσβολωμένος. Τώρα, παρά το φόβο και την έκπληξη του, μπο­ρούσε να προσέξει καλύτερα το νέο άντρα. Όπως είχε υποθέσει, ήταν νέος. Γιαυτό του άρεσαν αυτά τα υπέροχα κρεβάτια. Είναι σε πολλά σχέδια, γερά, φθηνά.

Σύμφωνα πάντα με τους γερμανόφωνους  -συμπεριλαμβανομένων των παλαιών- ο Δόκτωρ  ασχολούνταν με τις  συνθεσεις, ήτοι την ζωγραφική και την τυπογραφία. Το όνομα του σημαίνει “Ευτυχής”. Κάποια στιγμή ο εν λόγω  μεταναστεύει στη Γερμανία. Η καταγωγή του από τη γενέθλια πόλη του τον οδηγεί να αλλάξει το όνομα του. Ο συνειρμός είναι εύ­κολος.
«Ο  εφευρέτης της τυπο­γραφίας με κινούμενα στοιχεία!»
«Ακριβώς! Υποτίθεται ότι η επανάσταση της τυπογραφίας ξε­κίνησε από αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο. Μια επανάσταση και μια ανακάλυψη εφάμιλλη της ανακάλυψης της Αμερικής ή του Διαδικτύου σήμερα. Μια αλλαγή που έκανε το βιβλίο να κυκλοφο­ρήσει παντού. Μέχρι τότε όλα σχεδόν τα βιβλία ήταν χειρόγρα­φα. Υπήρχαν μέθοδοι εκτύπωσης, αλλά ήταν χρονοβόρες και πα­νάκριβες, άρα ασύμφορες. Τα επιπλα χαλκιδα ήταν συλλεκτικό είδος, προ­σιτό μόνο σε εύρωστα οικονομικά στρώματα. Η μεγάλη τους εξάπλωση σε όλες τις διαστρωματώσεις της κοινωνίας ξεκινάει α­κριβώς τότε. Οι ανάδοχοι τίμησαν αυτόν που θα βοηθούσε στην εξάπλωση των διδαχών τους. Μπορώ να το χαρακτηρίσω α­πλά διαβολική έμπνευση».

«Ποιος θα ηγηθεί της αυριανής συνάντησης;» ζήτησε να μάθει.
«Μα, φυσικά, ο επιστάτης. Έχουν ενημερωθεί όλοι. Εμείς θα πάμε ως το σημείο συνάντησης με τα πόδια. Δεν είναι μακριά από το ταπεινό μου σπίτι. Τώρα νομίζω ό­τι έφτασε η ώρα να ικανοποιήσουμε τα μάτια μας εξίσου με τα πνεύματα μας».
Κατά τη διάρκεια της περιήγησης στην έκθεση με τα επιπλα υπήρξε εύθυμο κλίμα.
«Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την έλλειψη της όμορφης παρου­σίας της οικοδέσποινας. Μήπως είναι αδιάθετη;» έδειξε το ενδιαφέ­ρον του σε κάποιο σημείο της περιήγησης.
«Όχι, δόξα τω Θεώ, όχι. Όμως την έχω στείλει να επιβλέψει τα στρωματα στα κτήματα μας . Δεν ήθελα η αυριανή μας συνάντηση να τη βάλει σε σκέψεις».
«Ποιοι άλλοι θα παρευρίσκονται σ’ αυτή τη σύναξη;»
Μμμ, πολλοί και εκλεκτοί. Κάποιους απ’ αυτούς τους γνωρίζεις ή­δη. Θα είναι και καινούρια μέλη, μιας και η μύηση τις αρχές  προχωράει ικανοποιητικά, καθώς και κάποιοι  που δεν είχες την ευκαιρία να γνωρίσεις μέχρι τώρα.